غزل فارسی «بغض وارِ عشق» 19 فروردین 1392

بردار هستی ام، از پیشِ پایِ خویش!

یا پایمال کُن! بر در، گدایِ خویش!

من ناخدایت اَستم! هستی خدایِ من!

از ناخدایی عزل کُن! ناخدایِ خویش!

افتاده عکسِ من بر استکانِ چای

پس نوش کُن مرا، همراهِ چایِ خویش!

دانستی از کجا تو اهلِ جنّتی؟

نَز آخ و وای خویش کَز هوی و های خویش

در محضرِ خدا در گُنبدِ رضا(ع)

می خواست از خدا هر دَم شفایِ خویش

هر بُغض وارِ عشق، تَرکید با سرشک

چسبید بر ضریح با گریه هایِ خویش

با خود چه توشه ای در محضر آوری؟

شاهد چه کرده ای این جا برای خویش؟

برچسب‌ها: عارفانه با درون مایه ی مذهبی از اوزان دوری, مفعولُ فاعلن

+ نوشته شده در  پنجشنبه چهارم خرداد ۱۳۹۶ساعت 9:42  توسط شاهد تبریزی(رحیم مویدی)  |