غزل فارسی «اسیر ائوین» 2 / 10 / 95

وزن : مفاعِلاتُن/مَفاعیلُن

تفنگ در دستِ خود دارم    ولی که می بوسد ایران را

فشنگ هم گر جهد از آن   چو لاله بوید خیابان را

اگر اسیرِ ائوین اَستم   شکنجه ها لِه نکردندم

که من گُلستانه می بینم   تمام سلّول و زندان را

چو پایدارم به میثاقم    معلّمم در رهِ ایمان

بدان که نیّت چه خوش دارم    نجاتِ طفلِ دبستان را

قزل حصار و ائوین و قصر؛    که پایه هاشان چه لرزان است

به ناخنم می کَنَم از جای    بتون و دیوار و سیمان را

ز هُرمِ گرمایِ تابستان،    هوایِ آلوده یِ ایران

و گشتِ ارشاد بینِ پارک     تفاوتی نِی  زمستان را

حکایتِ تاج و عمّامه     حکایتِ شیخ و شیطان است

از آن زمانی که در صفّین     به نیزه کردند قرآن را

فرو ببند این زبان شاهد      که در جهانِ بدین وسعت

فقیهِ بلبل کُشِ ظالم     کِشَد به صُلاّبه انسان را